Bij de start van een tweedaagse met een onderwijsteam sprak een deelnemer mij aan: “Ik wil dat jullie als teambegeleiders weten dat er in dit team best veel veenbrandjes zijn!” Er kwam heel even een grap in me op over het inschakelen van de brandweer, maar ik voelde de ernst en koos ervoor om nieuwsgierig te reageren: “Zien andere teamleden dat ook zo?” We besloten het samen te onderzoeken tijdens de bijeenkomst. Zijn opmerking bleef wel hangen: welk appèl deed hij eigenlijk op ons als begeleiders? Was het een vraag om erkenning? Een oproep tot actie? Een poging om zijn verhaal te laten horen?