De vraagstukken kunnen nog zo groot zijn, het aanpakken ervan gebeurt stap voor stap. Een zorgorganisatie
die erachter komt dat veel jonge collega’s maar kort blijven werken en dit wil omkeren… Een groep docenten die nauw samenwerkt met mensen uit het werkveld om onderwijs te maken dat studenten voorbereidt op het werk van morgen… Dat zijn weerbarstige processen die je verder brengt met vallen en opstaan; het ene moment maak je een sprong vooruit en een week later doe je weer een stap terug. Als je op de ene plek iets hebt gevonden dat goed werkt, is er een verlangen om dat uit te breiden en groter te maken.
We weten inmiddels dat dat groter maken en uitbreiden geen pad is dat van A naar B loopt. Je kunt het beter zien als een beweging die zich gaandeweg uitbreidt. In het onderzoek naar hoe je dit soort vernieuwingsprocessen vorm kunt geven, hebben we de afgelopen jaren gekeken naar de ‘sprankeling’. Preciezer gezegd: Hoe kun je vernieuwing groter maken terwijl je de ‘sprankeling’, de betrokkenheid en drive, weet te behouden. In de beginfase is die sprankeling vaak duidelijk voelbaar. Er is iemand die ervoor wil gaan, die vol vuur is en niet kan wachten om te beginnen. Door alle regels, het verlangen om volgens een bepaalde efficiëntie te gaan uitrollen of opschalen verliezen we dat enthousiasme soms. Eén van de puzzelstukjes die we op het spoor zijn om vernieuwing te kunnen opschalen met behoud van de sprankeling heeft te maken met het vermogen kleine en grote verhalen aan elkaar te verbinden.(...)
Dit artikel (hieronder te downloaden) komt uit de Reader FCE festival nr 3.