This page is not available in English - View in Dutch:
Het is een opvallende trend: er zijn steeds meer tattoodragers. Waar tatoeages in veel culturen al eeuwen uitdrukking geven aan belangrijke rituelen, waren ze hier toch vooral voorbehouden aan zeemannen, bajesklanten en soldaten. Tegenwoordig zijn er veel meer mensen die hun verhaal ‘op hun huid’ dragen.
Omdat ik benieuwd ben naar de gedachte achter deze ‘taal voor verhaal’ en naar wat het met mensen doet als je het zo zichtbaar draagt, ben ik met een aantal van hen in gesprek gegaan. Opengeestig. Eén van hen was Kristof. Hij deelde zijn verhaal begin maart, tijdens een speciaal Intermezzeau in de reeks 'taal voor verhaal'.
Het verhaal van Kristof
“Al vanaf mijn 19de wilde ik een tattoo. Ik vond het mooi, het was in, vooral de tribes waren hip. Toch wilde ik iets bijzonders, iets wat bij mij paste. Uiteindelijk ging ik er pas voor op mijn 32ste. Het zijn figuren uit the World of Warcraft geworden. Die passen bij mij. Ze vertellen mijn verhaal.
Ik heb namelijk veel tijd in die wereld doorgebracht. Na een heel nare gebeurtenis in mijn leven trok ik me terug. Ik ontdekte het gamen en was helemaal in de ban van het spel en de game-omgeving. Ik maakte online vrienden van overal in de wereld. Ik werd gehoord, ik werd gezien, ik was daar meer nodig, ik maakte dingen met anderen, ik realiseerde iets, het voelde zo anders dan in het echte leven.
De vrienden in ‘het echte leven’ vonden het maar niks. Ze drukten vaak hun ongenoegen uit als ik maar even op een feestje bleef of na het voetballen meteen naar huis ging. Mijn moeder evenzo, ze bleef hameren dat het niet goed voor me was, dat ik teveel gamede. Dat was natuurlijk ook zo. Ik durf haast niet zeggen hoe ik soms op mijn werk verscheen na een lange game-nacht, enkel maar denkend aan het einde van mijn shift zodat ik weer verder kon gaan. Ze hadden een punt, maar voor mij klonken hun zorgen als verwijten. En dat hielp me niet.
Op een dag kwam mijn moeder naast me zitten. Ze vroeg me om haar te laten zien wat ik deed, waarin ik zo kon opgaan en wat het voor me betekende. En ik begon te vertellen. Dat zorgde voor een ommekeer. Ik voelde dat mijn moeder met aandacht naar mijn passie wilde luisteren. Ik voelde haar betrokkenheid. Dat was het zaadje om heel langzaam terug wakker te worden. Om weer verbinding op te zoeken, ook in de echte wereld. Ik ontmoette kort daarna mijn vrouw, heb intussen twee kinderen en game nog steeds, op een gezonde, ontspannende manier.”
De tattoo en de woorden
Zijn tattoo heeft Kristof een aantal jaren na dat sleutelmoment laten zetten als eerbetoon aan zijn moeder. De figuren uit de World of Warcraft herinneren hem eraan hoe belangrijk en wezenlijk het in contact zijn met je omgeving is en blijft: eenheid voelen en tegelijk ook je eigenheid. Overigens kon hij pas later woorden geven aan deze gedachten, onder andere in een gesprek dat wij samen hadden waar we diep op zijn verhaal waren ingegaan. Ten tijde van het laten zetten van de tattoo waren zijn keuzes vooral intuïtief, gedreven door gevoel.
“Dat de tattoo iets uit the World of Warcraft moest zijn was voor mij helder”, vertelt Kristof. “Maar aan wie ik me dan durfde overgeven om zo’n besluit voor de rest van mijn leven letterlijk te dragen, was toch een zoektocht. Uiteindelijk kwam ik terecht in een tattooshop die regelmatig samenwerkt met ‘gast-tattoeerders’, vaak uit Rusland. Ik ontmoette één van hen. Hij sprak nauwelijk Engels maar kende wel mijn favoriete game. Hij was duidelijk blij met mijn vraag, een keer iets anders dan een veer, een puzzelstuk of een klok. Ik zag wat foto’s van zijn eerdere werk en voelde: dit is een artiest, hij gaat er een kunstwerk van maken. Uiteindelijk was het de kruisende blik in onze ogen die maakte dat we een deal sloten. Zonder veel taal of woorden gaven we elkaar het vertrouwen. Ik ben ontzettend blij en gelukkig met het resultaat”.
Taal voor zo’n verhaal
Kristof deelde zijn verhaal met een klein groepje mensen. We vroegen door op hoe het voor hem was om dit te vertellen. Hoewel hij zijn verhaal op zijn huid draagt is het niet zo makkelijk om het in woorden uit te drukken. “Taal om in verbinding te komen, het is in feite zo simpel en tegelijk vaak hondsmoeilijk en spannend voor mij”. We ontdekten dat het volgende wel voor hem werkt:
- Het voelen van interesse en oprechte aandacht van de luisteraar
- De mate waarin het lukt om allebei expliciete taal te spreken, vanuit een ‘ik-boodschap’: ‘ik heb je nodig om dit te doen’, ‘ik mis je’, ‘ik maak me zorgen om…’
- Het vinden van een gemeenschappelijke taal (- iets dat heel erg aan de orde is in de gamewereld).
Het zijn aandachtspunten die hij ook meeneemt in zijn werk als leidinggevende. Hij maakt daar expliciet momenten van gesprek, voor het delen van verhalen, waarbij er ook ruimte voor kwetsbaarheid is. Niet vanzelfsprekend in een productieomgeving, maar echt wel mogelijk.
T'as tout. Je draagt je verhaal. Onder je huid of er expliciet bovenop. Je leeft je verhaal. Niet altijd even bewust van waarom het gaat zoals het gaat. Dat komt als je je verhaal kan vertellen. In de taal die bij jou past, aan een ander die naar je luistert.
Over Intermezzeau
Deze ontmoeting was het tweede Intermezzeau in de reeks “taal voor verhaal”. Door de corona-maatregelen ligt het nu even stil. Dit najaar hopen we de draad weer op te pakken, onder andere met een gast die zijn verhaal via muziek vertelt. Ik hoop je dan te zien!
Reacties van deelnemers:
- “De uitnodiging om je eigen verhaal te mogen vertellen, alsook om als luisteraar vragen te mogen stellen, is zo warm. Zo kom je echt tot een bijzondere wisselwerking”;
- “Ik ontdekte dat er verschillende betekenissen en andere referentiekaders zijn om naar tattoos te kijken”.
- “Het belang van ieders unieke verhaal, het is in feite een bestaansrecht, elke mens heeft een eigen verhaal dat het waard is om beluisterd te worden.