This page is not available in English - View in Dutch:
“De gesprekken in de bush kunnen heel persoonlijk worden, veiligheid is daar zeer belangrijk in.” Dat zegt Esther als ze vertelt over haar deelname en bijdrage aan de leiderschapsreis / bushtrail in Zuid Afrika. En die veiligheid gaat niet alleen over gevaarlijke leeuwen en olifanten. De persoonlijke queeste van elk van de deelnemers aan deze persoonlijke zoektocht in het wild, vraagt om een groot vertrouwen in en op elkaar.
Een gesprek met Esther van der Wardt en Barbara Grijns over hun ervaringen van een week werken aan persoonlijk leiderschap; waarvan 3 dagen en 3 nachten midden in een Zuid Afrikaans wildpark. En dat begint met het geregel.
De voorbereiding
Esther: Barbara en ik hebben alles geboekt en georganiseerd. De hele logistiek vergt best wel wat.
Barbara: Ja, voor alle deelnemers is namelijk alles al geregeld behalve het ticket van en naar Nederland. Dus dat betekent een bijeenkomst vooraf in Nederland, in Zuid Afrika binnenlands vervoer per auto en vliegtuig, lodges in Johannesburg en Kaapstad, gidsen voor de wilderness-trail en alle andere benodigdheden voor de bush. En zo kan ik nog wel even doorgaan.
Esther: Maar als je er dan eenmaal bent dan kom je echt in een andere modus. Natuurlijk moesten we ook daar nog wat dingen regelen maar we waren vooral bezig met onze eigen “quest”, de persoonlijke zoektocht. Die zoektocht is persoonlijk maar je doet dat met een groep; in ons geval negen personen. Twee uit Zuid Afrika en naast Robert als begeleider nog zes uit Nederland. Elk met zijn eigen quest dus.
Barbara: Na wat indrukwekkende bezoeken aan bijzondere plekken in Johannesburg bereiden we ons voor op de eigenlijke bushtrail in Pilanesberg, een groot wildpark boven Johannesburg. De laatste avond in onze Johannesburg-lodge is de eerste stap in de quest.
Esther: Tijdens dit diner in Johannesburg is er de verkenning van de verschillende quests. Zo’n quest kan iets prive zijn, het kan ook iets in je werk zijn. Het gaat om een stap in je leven, iets waar je mee aan de slag wilt. Robert faciliteert dat gesprek en deed dat ook met alle andere gesprekken later. Op die manier weet je waarmee ieder aan de slag gaat de komende dagen.
De bush in
Langzaam schakelen Esther en Barbara over naar een hogere vertelversnelling. Het wildpark komt duidelijk dichterbij en de opwinding neemt opnieuw toe. Over elkaar heen tuimelend delen ze hun verhalen van de daadwerkelijke bush-trail.
Barbara: En de volgende morgen, zondagochtend, begint het. We gaan naar Pilanesberg, en rijden het wildpark in om alvast te kijken en te wennen aan de omgeving. Een ‘gewone’ game-drive, zeg maar.
Esther: Toen off the road. De ranger bepaalt waar in het park we starten. En aan het eind van de middag kom je aan bij het kamp en moet iedereen de auto uit. Dan mag je uitstappen, na controle van ranger of het wel veilig is.
Barbara: Het moment dat je uitstapt in een gebeid waar ook leeuwen, olifanten enz. rondlopen, maakt dat je je als groep meer bij elkaar voelt. We lieten bijna alles achter: telefoon, horloges, de meeste kleren.
Esther: We zijn een berg opgegaan en je leeft direct met de natuur: van zonsopgang naar zonsondergang. Ik vond dat heel emotioneel: dat je daar bent met je quest en alles achter je laat. Je leeft op een andere manier. Het kamp bestond uit negen matrassen, wat krukjes en wat kisten met voedsel. Je bedenkt zelf hoe je de praktische zaken regelt. Pakt met elkaar verantwoordelijkheid. Drie nachten in de bush; twee volle dagen plus als laatste een lange woensdagochtend.
Barbara: Op voorhand had ik daar allemaal gedachten over: “Waar slaap ik? En er is geen WC of douche: hoe doen we dat dan?” Maar die gedachten waren direct verdwenen. Dat ik me drie dagen niet gewassen had, deed me helemaal niets. En ’s nachts houd je om beurten de wacht bij de groep. De nachtwacht doet dat alleen want dat is veiliger. Ik vond het wel spannend; ik was heel alert. Had niet de rust om te gaan zitten, voelde me heel verantwoordelijk.
Esther: De nachtwacht zitten was voor mij niet eng: ik vond het wel mooi en relaxed. Ik heb prachtige sterrenhemels gezien en in alle rust gezeten. Er was wel alertheid omdat je weet dat de anderen nu afhankelijk zijn van jou, maar dat gaf voor mij geen extra druk. En toch, toen er een aantal beesten achter het kamp langs liep tijdens mijn wacht, wist ik niet wat ik moest doen. Gelukkig zag ik dat de ranger het teken gaf dat alles ok was en hoorde de geluiden wegsterven.
De quest
Het praattempo zakt weer iets als Barbara en Esther aankomen bij de kern van de reis: de persoonlijke quests van de deelnemers. Veiligheid is in meerdere opzichten een kernbegrip.
Barbara: De eerste ochtend begint dan de echte quest. We wandelen vooral door het park en tijdens de wandelingen zoek je een plek waar we anderhalf uur aan iemands quest werken. Dan ga je aan de gang met de vraag van die deelnemer. Onderzoekend maar ook productief maken.
Esther: Je zit in een cirkel, zodat iedereen vanuit alle hoeken kan zien of er gevaar is!
Barbara: Het zijn diepgaande coachgesprekken met een groep. En een andere omgeving. Daarmee raak je aan andere dingen. Je zoekt naar de essentie: waar komt de vraag vandaan? Hoe ben je ertoe gekomen? Dat wordt wel gefaciliteerd door Robert, op zijn eigen manier.
Esther: De invloed van de omgeving moet ik echt benadrukken. Het is zo intensief, het groepsproces in zo’n omgeving. Je bent met zijn negenen op elkaar aangewezen. Het wordt daardoor heel intensief met elkaar; je krijgt heel snel een stevige band met elkaar. En dat heeft invloed op de gesprekken.
Barbara: Hoewel de quest van een ander sterk van die van jou kan verschillen, herken je altijd wel iets. Daar doe je ook je voordeel mee. En in de gesprekken is er niets waar een een oordeel op zit; alles wat je doet is goed en iedereen heeft zijn eigen bijdrage!
Esther: Bijvoorbeeld: “Ik heb niet veel gezegd maar wel veel aan je gedacht om dat ik zelf met iets soortgelijks zit.” Ook dat is een mooie bijdrage. En na anderhalf uur loop je weer verder. Er wordt niet over doorgekletst. Mag niet want je moet stil zijn als je loopt. In de twee volle dagen in het park heb je zo voor ieder goed de tijd voor een quest-gesprek.
Afbouwen, oogsten en vooruit kijken
Het gesprek neemt het verloop van de reis aan; wordt rustiger en werkt naar een einde toe. De quest-zoeksters leggen uit wat ze na de laatste stappen in de bush hebben gedaan.
Esther: Na het park zijn we naar Kaapstad gevlogen. Je hebt op dat moment de quest gehad, dat deel is afgerond. We hebben eigenlijk niet meer over de inhoud daarvan gepraat. Maar we hebben het er wel over gehad hoe je de vertaalslag naar de situatie thuis maakt.
Barbara: In en rond Kaapstad hebben we vooral genoten van de schoonheid van het landschap. De laatste dagen hebben we wel gesprekken over hoe je thuis gaat aankomen. Je moet namelijk wel even “landen” en op goede manier contact maken met thuisfront. Dat is best lastig omdat mensen thuis niet goed gaan snappen hoe het is geweest. De afsluiting van het programma is op vrijdagavond: een heerlijk diner met zijn allen. En samen terugkijken.
Esther: Ik vond het een geweldige ervaring. Echt even op een andere manier kijken. Voor jezelf zorgen. Tijd en ruimte voor jezelf. Je bent er echt uit, en daarnaast gedwongen op een andere manier te kijken naar je zaken. Het is een verrijking van alles wat ik heb meegemaakt.
Barbara: Ik heb dingen achter me gelaten in persoonlijke ontwikkeling. Voel me krachtiger waardoor ik beter mijn koers voor de komende periode kan bepalen. Het is simpeler geworden: ik ga doen wat goed voelt en heb een scherper beeld voor ogen wat ik wil doen. Daarnaast voelt het ook echt even als “me-time”, zonder man en kinderen. Ik ben er van opgeladen.
En vooruitkijkend naar het komend jaar zien Barbara en Esther nieuwe leiderschapsreizen waarin ze een belangrijke rol willen spelen.
Barbara: We hebben het nu alle twee meegemaakt en nu kunnen we in het organiseren mensen veel meer ondersteunen in de voorbereiding. En we hebben een website met achtergrondinfo over de leiderschapsreis.
Esther: Een verdeling voor het organiseren van volgende trips hebben we al gemaakt: ik doe de praktische zaken en logistiek…
Barbara: … en ik onderhoud de lijntjes met de deelnemers. In maart staan er weer twee weken geboekt. Dat gaan we nu verder oppakken.
Esther: Meer groepen meer bekendheid. Dat het een K&S product wordt waar je een verrijking biedt voor mensen. Misschien komen er ook wel andere leiderschapsreizen in Europa.
Barbara: Het smaakt naar meer. We willen dit vaker gaan doen, al dan niet in combinatie met andere K&S trajecten. Ben benieuwd of dat gaat lukken.
Meer weten? Kijk op http://www.sustainableleadership.nl