Egeltjes onder tafel

Door: Suzanne Verdonschot

Mijn nicht vertelt wat je moet doen als er een aardbeving is. Haar kinderen gaan het meteen voordoen, ze kruipen als egeltjes over de grond en zodra ze onder de tafel zitten maken ze een bolletje van zichzelf. Iedereen die in Nieuw Zeeland woont, net zoals mijn nicht en haar gezin, kent de voorschriften want de aarde kan daar hevig beven en dat kan verwoestende gevolgen hebben. Mijn nicht werkt op dat moment voor een organisatie die zich bezighoudt met dergelijke effecten en terwijl haar kinderen de kruipdemonstratie afronden deelt ze een anekdote.

Ongemakkelijk en genânt

Ze vertelt dat ze met een groepje collega's midden in een vergadering zit als ze ineens de vloer voelen trillen. Het gesprek valt stil en iedereen kijkt elkaar glazig aan. 'Moeten we nu onder de tafel kruipen?' vraagt één van hen. Even later lijkt het beven voorbij en kunnen ze door met het volgende punt op de agenda.

Vandaag is het precies een jaar geleden dat ik haar bezocht en al verschillende keren dit jaar dacht ik terug aan dit gesprek. Ik vind het fascinerend. Het is niet zo dat de collegagroep fysiek niet in staat zou zijn onder de tafel te kruipen, het is eerder zo dat ze niet gewend zijn om het te doen. Het voelt heel vreemd, ongemakkelijk en een beetje genânt om op je werk ineens als een egel onder tafel te kruipen. Dus dat doe je liever niet. Zelfs als het om je leven zou kunnen gaan. Kortom, ze kúnnen het wel, maar ze doén het niet op het moment dat het raadzaam zou zijn. Terwijl ze nota bene werken bij een organisatie die erover gaat. Voor mij is het een oerverhaal dat tal van andere verhalen bovenbrengt.

Kunnen is wat anders dan durven

Een verpleegkundige die mij vertelt dat ze heeft geleerd feedback te geven volgens een drietrap en dat zelfs geoefend heeft, maar het niet durft uit te proberen in samenwerking met de specialist op haar afdeling. Een onderzoeker die voor zijn werk vaak interviews afneemt maar die de moed niet heeft de geïnterviewde te onderbreken. Het enige dat hij hoeft te zeggen is 'stop eens'. Hij weet nog wel drie manieren om het te doen. Maar zodra hij in het gesprek zit vindt hij het te bot. Uit beleefdheid zwijgt hij.

Voor mij roepen deze verhalen de vraag op: Hoe kun je leerinterventies nou zo ontwerpen dat mensen niet alleen iets te weten komen of hun vaardigheid ontwikkelen, maar dat ze het ook werkelijk durven doen in de praktijk? Dat ze in actie komen op het moment dat het er op aankomt?

Impactsessie 7 maart

Samen met Diede Stevens organiseer ik op vrijdag 7 maart een online sessie waarin deze vraag centraal staat. Het is een interactieve bijeenkomst waarin je meer leert over de impact van leertrajecten: wat het is, hoe je zicht op de impact kunt krijgen en hoe je die kunt versterken. Iedereen die nu het boek Impactonderzoek aanschaft, kan gratis deelnemen.

Ik verheug me zelf enorm op de bijeenkomst omdat ik met de aanwezigen graag wil experimenteren met een nieuwe tool die we aan het ontwikkelen zijn om de impact van leerinterventies te versterken in de ontwerpfase.

Meer informatie

Aanmelden