De Imperfecte Nacht - de gewelfde poortjes naar de Ander

Door: Martijn van Ooijen

#Publicaties   #Activiteiten   #Inspiratie   #Leuk  

Bij een imperfect boek, hoort geen perfecte blog. [In deze blog zal ik net...] Van de week was de boekpresentatie van Imperfecte Adviseur. Tijdens De Imperfecte Nacht hebben we met een groep persoonlijk uitgenodigde gasten onderzoek gedaan naar onze eigen imperfectie. In deze blog zal ik op persoonlijke wijze verslag doen van de bijeenkomst, op de manier zoals we die avond ook gewerkt hebben. Namelijk via een ongestructureerd narrative. Dat betekent dat ik het verhaal in een keer schrijf zonder "mijn pen van het papier te halen”. Tot slot onderstreep ik de belangrijkste passages (in deze blog vetgedrukt), bedenk een titel voor de blog en streep nog een paar passages door (in deze blog [schuingedrukt]).

De periode voor de nacht zelf was hectisch. Al het geregel om de voorbereidingen goed en de mensen daar te krijgen was allerminst een soepel proces. In de middag [heb...] begeleid ik nog een groep. Superhandig Martijn, terwijl de andere schrijvers de locatie aan het klaarmaken zijn, [zit...] sta ik nog vrolijk op de Maliebaan voor de flipover. Enigszins blij kom ik de locatie in lopen, Fort vechten in Bunnik, om te constateren dat de schrijfinstructie nog niet uitgeprint is. Shit. Toch maar even terug naar de Maliebaan om te printen. Storm in mijn hoofd. Buiten ook trouwens.

Langzaam druppelt de zaal vol. Spannend wel. Gaan mensen gezien het weer überhaupt de locatie bereiken? Ben ik eigenlijk klaar om straks in alle rust de aanwezigen toe te spreken? Zucht, waarom heb ik mijn middag niet gewoon vrijgehouden. Fijn Hugo is er, een oud-studiegenoot, en Marlijn, een opdrachtgever. Veel onbekenden ook. Goed om een paar collega’s van Kessels te zien. De kaarsjes branden en de meeste mensen zijn er nu, we gaan beginnen.

Iedereen start met het noemen van een eigen imperfectie. Er zijn eigenwijze mensen, mensen die teveel praten, mensen die overal een patroon zien, mensen die graag zien dat anderen hun perfectie erkennen en ga zo maar door. Barbara van der Steen en Marcel Kuhlmann interviewen elkaar over het boek en de gemaakte verhalen. Langzaam word ik iets rustiger in mijn hoofd. Thijs Homan brengt de zaal aan het lachen met zijn Albert Heijn tas en zijn evaluatie van alle veranderkundige [pulp en serieuze...] literatuur over veranderen, waarin eigenlijk niemand schrijft over de binnenkant, de ervaringskant van het veranderkundige werk. En dan kom ik…

We gaan aan de slag, dat is mijn boodschap. Na het (uiteindelijk best rustig) vertellen van de schrijfinstructie, is de gewelfde ruimte voor een half uur stil. Heerlijk. Iedereen schrijft en mensen die nog een glas wijn willen halen, doen dat op hun tenen om iedereen rustig te laten schrijven over hun imperfecte moment. Ik begin zin te krijgen in de groepsgesprekken die volgen. Wat zouden er voor verhalen komen? Gaat de opzet lukken?

Het moment in de groepsgesprekken is voor mij als de eerste persoon begint te lezen. Wauw. Deze dame heeft een prachtig verhaal over haar advieswerk, waarin ze heen en weer geslingerd wordt door haar streven authentiek en recht door zee te adviseren, terwijl ze ook voelt dat ze in haar casus mee moeten bewegen met de partner in het bureau en daarmee de opdrachtgever. De zin “ik kan het kennelijk niet goed uitleggen” raakt me. Dat heb ik zelf ook zo vaak. Ik herinner me ook Hannah Arendt die dit [onze menselijke eenzaamheid...] het solitaire in de mens noemt, dat we altijd maar proberen contact te maken via taal en dat het ons niet altijd lukt. De volgende persoon in de groep vertelt over haar ervaringen als trekker van een groot project, waarin zij en haar collega van een ander project regelmatig botsen waarmee beide projecten in gevaar komen. Hoe op een gegeven moment in een vergaderzaal vol [andere...] mannen, haar tegenspeler haar bijna slaat. En niemand zegt er iets van. Poeh, die komt wel even binnen.

Terwijl ik daar zit in het gesprek, moet ik denken aan Chené Swart’s werk rondom momenten. Hoe je via gesprekken over beleefde momenten, toegang krijgt tot dat moment en de persoonlijke beleving van die persoon. Hiermee wordt nieuwe ervaringskennis gemaakt. Het is dan niet zozeer het herhalen van iets, maar opnieuw naar dat moment teruggaan en vanuit daar nieuwe betekenissen ontdekken. Onder de gewelfde poortjes van Fort Vechten, zit ik enorm blij te wezen met hoe ik toegang krijg tot deze echte, imperfecte ervaringen van wildvreemden.

Geïnteresseerd in het boek Imperfecte Adviseur? Bezoek de webshop