In ons vakgebied houden we ons allemaal op één of andere manier bezig met organisatieontwikkeling, veelal gelinkt aan de persoonlijke, professionele groei van individuen. Want uiteindelijk zijn het de mensen die de organisatie maken. Of toch niet…?
In het artikel "Organisatieontwikkeling met behulp van een systemisch perspectief" , onlangs verschenen in Develop, heb ik verkend waar de grenzen van de effectiviteit van persoonlijke ontwikkeling liggen. En hoe een systemisch perspectief onze inzichten en interventie-repertoire kan uitbreiden. Want we kennen ze allemaal: die niet zichtbare, maar vaak heel goed voelbare dynamieken tussen mensen, afdelingen, generaties of functiegroepen. Waardoor groei soms stagneert en waarbij investeren in persoonlijke of interpersoonlijke bekwaamheden niet (genoeg) helpt.
Het artikel legt uit hoe dit soort dynamieken invloed uitoefenen op de effectiviteit, kwaliteit en gezondheid van een organisatie. En op welke manier je dergelijke patronen kunt opsporen en doorbreken. Het artikel biedt hopelijk enkele aanwijzingen voor hoe je deze bron van informatie kunt benutten in je eigen werk… en leven!