Wanneer het anders altijd zo sterke innerlijke kompas het (even?) niet meer weet

par: Kassandra Driezen

#Inspiratie  

Cette page n'est pas disponible en français - Vue en Néerlandais:

Mijn innerlijk kompas is altijd heel sterk geweest, niet voor niets scoort het talent rots bij mij hoog. Weten wat je wil, waar je naartoe wil, waarvoor je staat; dat straalt en geeft rust én houvast.

Ik studeerde biologie, en verdiepte me al snel in (eco)systemen en populatiedynamieken. Niet zo heel veel later, werd voor mij duidelijk welke professionele richting ik echt uit wilde. Coach en adviseur, een procesbegeleider voor organisaties, teams en individuen. Dat was mijn weg, helder.

Stilte

Heel mijn professioneel pad bewoog zich daarnaartoe, met geduld, ondertussen bakken vol ervaring opdoend. Ervan genietend, tegelijkertijd uitkijkend naar het moment van de overstap, het zelfstandige worden. En op het moment dat ik daar aankom, is er… stilte… geen beweging, geen flow, geen (zichtbaar) pad…

Stilte omdat mijn lijf stop zegt, en ik letterlijk fysiek stilgezet wordt door een operatie. Stilte omdat het winter is, stilte omdat de agenda niet onmiddellijk helemaal vol zit, stilte op relationeel vlak, mentale stilte…

Daar waar ik het altijd geweten heb, weet ik het ineens allemaal niet meer. Het lijkt wel het kompas van Jack Sparrow. Rondjes draaiend, zo frustrerend. Het niet weten, dat niet kennen ‘het niet weten’, daarin vastlopen, moe worden, nog gefrustreerder geraken ‘ik ben toch eindelijk waar ik wou zijn, wat gebeurt er nu?’

En dan… beslissen om met mijn schapenvacht het bos in te trekken en te gaan zitten. Mediteren, iets dat velen doen, wat naar het schijnt gezond is, maar waar ik zelden of nooit tijd voor nam.

Acceptatie

Dus ik ga zitten, en zet een door een vriendin geïnspireerde meditatie op (“traveling on the soul tree” van de InsightTimer-app). Heel zachtjes aan sluipt er acceptatie binnen… zomaar. Acceptatie op het ook eens niet te weten. Op het zitten in het bos, de weg niet te zien en toch ok te zijn. Rustig en met mezelf, zakken in een ontspanning. Ontspanning en mildheid om eigenlijk 'het' zelfs op dat moment nog steeds niet te zien en dan maar te beslissen om deze periode te gebruiken om vanuit impuls te leven. Om zoveel mogelijk enkel dingen te doen die écht als ja! voelen. Weinig moeten, naar binnen keren, niet te veel praten. Rust, heel tegennatuurlijk als net gestarte zelfstandige…. Het stilzitten wordt eigenlijk een veilige plek, waar ontspanning komt en van daaruit, en vanuit het accepteren van het niet te weten, terug stilaan te kunnen connecteren op dat innerlijke kompas, dat soms nog wild ronddraait maar dat stilletjes aan vanuit die impulsen terug een richting begint uit te wijzen en zo terug energie en inspiratie krijgt.

Deze blog verscheen ook op https://www.kopman.eu/. Kopman creëert gezonde plekken voor florerende mensen.