Pientere plekjes

Een paar plekken in mijn lichaam geven haarfijn aan hoe het met me gesteld is. Het zijn kleine plekjes gevuld met jaren van wijsheid. Ik hoef er alleen maar naar te luisteren. Hen de vraag stellen: wat wil je mij zeggen? 

Eén van die plekjes ligt in mijn onderbuik. De linkerkant van mijn dikke darm geeft het me heel duidelijk aan als ik over mijn grens dreig te gaan. Op momenten dat ik gespannen ben, mij te zeer haast, te veel hooi op mijn vork neem en weinig in het moment leef, dan begint dat plekje te protesteren. Dan verkrampt het. 

Het begint met kleine prikjes die mijn aandacht trekken. Op sommige momenten luister ik ernaar. Dan stop ik met wat ik aan het doen ben, sluit ik mijn ogen en richt ik mijn aandacht op de pijnprikjes. Bij iedere inademing adem ik er gezonde verse zuurstof naartoe. Met iedere uitademing laat ik wat spanning los. 

Er zijn ook momenten dat ik gewoon door blijf doen. En dat pikt het plekje niet. De kleine prikjes bouwen gestaag op tot een zeurende kramp die mij uiteindelijk platlegt. Letterlijk. Vroeger moffelde ik die felle pijn weg met medicatie. Een verlichting van korte duur. Nu leg ik me er letterlijk bij neer. Ik ga op mijn linkerzijde liggen, het linkerbeen gestrekt, het andere been omhooggetrokken. En ik adem. Diepe, trage inademingen naar de pijn. Hoe rustiger ik mentaal word, hoe minder de pijn wordt. Zonder medicatie.

Ik luister naar de alarmsignalen van mijn lichaam. Ze leren mij het moment aanvoelen waarop ik het best van doen naar zijn kan schakelen. En dankzij dat plekje in mijn lichaam weet ik een beter evenwicht te bewaren tussen die twee.