Cette page n'est pas disponible en français - Vue en Néerlandais:
Op het moment dat mensen zich betrokken voelen bij het werk, krijgen zij de wens om ook meer invloed te hebben op het werk. Dit hebben we ervaren bij ons werk in de fabriek in het Belgische Sint Truiden. In deze fabriek produceren en assembleren de medewerkers onderdelen waarmee in China versnellingsbakken gebouwd worden. Na een actie-onderzoek over betrokkenheid ontstaan kleine fabriekjes in de fabriek. Dit zijn zelfsturende teams - Continu Verantwoordelijke Teams (CVT’s) waarin operatoren, ploegverantwoordelijken en Team Supervisors zelf kunnen beslissen over hun werk. In deze blogreeks vertellen we hoe de leidinggevenden zich inspannen om een context te maken voor de teams om het beste van zichzelf te laten zien. De groei van de fabriek geeft echter ook druk. In deze blog komt aan bod hoe het leidinggevend team deze druk ervaart en hoe het hen lukt om die constructief om te buigen met oog voor de mensen en voor het resultaat. Belangrijk om als lezer van deze blogreeks te weten is dat Punch Powertrain momenteel in een moeilijke tijd zit en samen met haar mensen een grote herstructurering doormaakt. In overleg met de betrokkenen kiezen we ervoor deze blogreeks (die wat eerder in de tijd speelt), toch te plaatsen. De blogs geven namelijk informatie over het creëren van betrokkenheid. En juist dat is in deze periode van belang, om om te kunnen gaan met de situatie.
Weer een verhoging in aantallen, is er een noodrem?
De nieuwe structuur is bedacht. Nu is het zaak om met elkaar ontdekken hoe we hierin effectief als team samenwerken en ontwikkelen. Er komt ineens een grote verhoging in aantallen. Namelijk van 1100 naar 1350 versnellingsbakken. De sfeer in de fabriek is gespannen, zo’n enorme stijging in de productie heeft men nog niet eerder met elkaar gerealiseerd. (Nog geen twee jaar na deze eerste stijging zal de fabriek het viervoudige gaan produceren. Maar daar habben we op dat moment nog geen weet van.)
De opdracht naar 1350 is een grote uitdaging. Een oude reflex is om te denken: “Dit is niet mogelijk!”. Een nieuwe is: “Hoe gaan we dit aanpakken?”. Er is geen pasklaar antwoord, we moeten het met elkaar bedenken. En we zullen misschien in een noodrem moeten voorzien voor als we het echt even niet weten.
Een schoteltje en een kopje
“Ik maak me zorgen. Hoe moeten we omgaan met die hele verandering van verantwoordelijke teams en werken vanuit betrokkenheid in deze roerige tijd”, vraagt Marc de Wind, COO van de fabriek, zich af. Tijdens een overleg hierover licht hij toe: “We hebben nu die nieuwe CVT-structuur. Het vraagt echter nog zoveel inspanning om de teams verder te ontwikkelen en te versterken. Gaan onze CVT’s het wel redden om 1350 stuks te produceren? Sterker nog, binnen afzienbare tijd moeten het 1500 stuks zijn. Zij zullen de handen vol hebben aan de aantallen. Het is uitgesloten dat zij én zoveel kunnen produceren én helemaal thuis raken in de nieuwe manier van werken in de Continu Verantwoordelijke Teams (CVT’s).”.
Tijdens dit gesprek kijken we een beetje beduusd naar de kopjes en de schoteltjes op de tafel voor ons. Wat als we, net zoals het schoteltje het kopje draagt, de CVT’s de spannende uitdaging van de grote aantallen laten dragen en het als een kans benutten om te leren hoe je dit als team aanpakt?
Heft in eigen handen
Daar ontstaat de omkering. De nieuwe gedachte is: “Als we nu geen gas geven, dan zijn we het kwijt. We hebben nu een paar jaar gewerkt aan een stevige basis. We moeten juist nu doorzetten.” In deze zware tijd, waarin grote druk staat op de aantallen die geproduceerd moeten worden, besluit Marc juist door te pakken met de CVT’s. We organiseren een ontmoeting met de teamsupervisors en hun ploegverantwoordelijken. Zij presenteren de plannen aan elkaar die hen moeten helpen om 1350 stuks te gaan produceren terwijl dat er nu nog 1100 zijn.
Op de bijeenkomst (het is december 2015) blijkt dat er veel sterke plannen liggen én dat er al concrete successen geboekt zijn. We onderzoeken met elkaar wat er wél werkt en krijgen de volgende verhalen:
- Kristof (team supervisor) vertelt dat zij zagen dat ze bij één van de CVT’s (Schijven Hard) de 400 stuks per ploeg wel halen. Een klein onderzoek laat zien dat er in dit CVT veel ervaren collega’s werken. Zij hebben de ambitie deze kennis te verbreden.
- Domien (ploegverantwoordelijke) vertelt: “De ploegovergave is zo wezenlijk op dit moment. Vanmorgen liep het mis. De ploegverantwoordelijke van het vorige team beschuldigde ons van een aantal dingen. Dit was niet leuk. Ik koos ervoor om niet in strijd te gaan maar dit bespreekbaar te maken. Niet alleen de inhoud maar ook de manier waarop wij als PV’s aan het samenwerken waren. Daarmee werd het rustiger en gaven we aan de rest van het team het goede voorbeeld. Je kunt kiezen hoe je reageert op wat je collega zegt en doet!”
- Pascal (ploegverantwoordelijke): “Wat mij aangenaam verraste was vrijdag op het Q-trefpunt. Iemand moest stoom afblazen. Ik legde uit hoe wij ernaar keken. En mijn twee nieuwe collega’s uit het clusterteam, Patrick en Stijn, stonden achter mij. Toen wist ik: samen staan we sterk.”
Kleine slimme verbeteringen zoeken in het werk leidt tot betrokkenheid
Er zullen nieuwe machines komen om de nieuwe aantallen te kunnen produceren. Omdat deze machines nog op zich laten wachten, moeten de CVT’s het nu hebben van ‘slimmer werken’ in hun eigen teams en over de teams heen. Ze bedenken allerlei aanpakken die tot resultaat leiden. Bijvoorbeeld:
- Het opstarten van stilstaande machine bij een nieuwe ploeg kost veel tijd. Degene die start heeft meteen veel druk. Nu doen ze het anders. Ze geven de machine draaiend over. En ze leggen de machine stil om te poetsen op een ander moment. Dit scheelt meteen veel in aantal stuks. (Schijven Hard)
- Een CVT merkt dat zij soms tijd hebben om te poetsen. Maar zij mogen niet met het daarvoor bestemde karretje rijden. Inmiddels hebben zij overlegd met de afdeling Facility. Diverse collega’s zijn erbij betrokken en ze vroegen telkens wat zij ervan zouden vinden. Inmiddels vindt de opleiding plaats en kunnen ze straks zelf rijden. Zo zijn ze veel flexibeler. Ze kunnen dan ook gemakkelijk algemene dingen poetsen die anders soms blijven liggen. (Clusterteam HRM MO)
- "Er was een probleem met IKZ-karretjes, er waren er te weinig. Samen met de operatoren zochten we naar een oplossing. Het idee kwam om vanuit 2 machines met 1 gezamenlijke kar te werken. Ik heb hen zoveel mogelijk ruimte gegeven om er zelf mee aan de slag te gaan. De mensen aan de machines moeten er toch 8u mee omgaan. Ik niet, dus als zij het goed vinden is het voor mij ook goed”.
Het valt op in de voorbeelden dat het niet alleen over de inhoud van de verbetering gaat. Ook de manier waarop ze tot een oplossing komen doet er toe. Hoe meer de mensen zich uitgenodigd voelen om mee te denken en te beslissen, hoe makkelijker het vervolgens is om de verbetering ook daadwerkelijk door te voeren.