Cette page n'est pas disponible en français - Vue en Néerlandais:
Verlies en verwerking
Mensen die geconfronteerd worden met een verlies gaan door een intensief proces : ontkenning, woede, verdriet, futloosheid, angst, … Dit proces kan gestart worden door verscheidene gebeurtenissen: het verlies van een dierbare, het missen van een promotie, het stuk lopen van een relatie, het verliezen van een gezond lichaam, het verliezen van een job, …
De voorbije maanden – mede door de moeilijke economische tijden waar heel wat organisaties mee geconfronteerd worden - zijn er heel wat mensen die hun job verloren hebben of binnenkort zullen verliezen. Zo staan de sluiting van Opel Antwerpen en van een aantal Carrefour winkels de laatste weken centraal in kranten en nieuwsbulletins. En op de één of andere manier knaagt er iets bij mij in relatie tot de acties die vanuit verschillende kanten worden ondernomen. Telkens weer vraag ik me af wiens belang er uiteindelijk gediend wordt met die verschillende interventies. En ik hou daarbij rekening met hoe mensen een verlies ervaring verwerken ...
De neveneffecten van een snel veranderende wereld
Eén van de neveneffecten van een snel evoluerende wereld is het feit dat organisaties overkop gaan. Dat is nu éénmaal de realiteit van de wereld zoals hij nu draait. Mensen hebben er dus alle belang bij dat ze “lenig” blijven of "leniger" worden, wat men ook wel eens “employability” noemt. Helaas merk ik dat organisaties – mede door allerlei extra legale voordelen - gestimuleerd via allerhande wetgevingen – mensen op een subtiele manier binden en vooral minder lenig maken. Ik denk hierbij aan een groepsverzekering, een bedrijfswagen, een hospitalisatieverzekering, aandelen, … . Zo ontmoet ik regelmatig mensen die hun hart niet durven te volgen omdat ze dat allemaal zouden verliezen als ze een stap zouden zetten. Kortom, mensen worden afhankelijk gemaakt en alles behalve “lenig”. Op psychologisch vlak ontstaat er een afhankelijke ouder-kind relatie en daarmee maken we mensen niet krachtig om te leven in een snel veranderende wereld. Binnen dit kader verwijs ik graag naar de boeiende visie van Jan Denys in z'n recent verschenen boek "Free To Work : Voor een open en moderne arbeidsmarkt."
Verlies kunnen verwerken als vaardigheid ?
Bij “verlies” herkennen we een aantal uitgesproken reacties. Eén ervan is ontkenning. Mensen kunnen maanden, zelfs jaren in ontkenning blijven hangen en net daardoor stremt hun verdere ontwikkeling. En wat is dan het effect van de goed bedoelde – maar waarschijnlijk hopeloze - pogingen van de overheid om Opel Antwerpen open te houden ? Mensen blijven ter plaatse trappelen, verlamd afwachtend als egels, kijkend in de koplampen van een aanstormende auto. Bestendiging van afhankelijkheid en uitstel van verwerking zijn het gevolg. Waarom? Wiens belang wordt hiermee gediend?
De emoties die zich ontvouwen bij verlies worden het best gekanaliseerd op een manier die er voor zorgt dat mensen hun zelfsturend vermogen terug beginnen op te zoeken. Mensen verzamelen in Brussel en hun woede - een andere uitgesproken reactie n.a.v. verlies - kanaliseren tegen de overheid, die zelf machteloos staat … maakt dit mensen “lenig” of wordt de afhankelijke ouder-kind relatie nog dieper geïnstalleerd? Ik weet het niet, maar ook hier krijg ik een raar gevoel bij. Wiens belang wordt hier gediend?
De voorbije jaren superviseerde ik verschillende mensen die outplacement-trajecten begeleiden. Hun verhalen bevestigen meermaals wat ik aanvoel … mensen blijven meestal gevangen zitten in de zogezegde drama-driehoek, waarbij een slachtoffer geïmmobiliseerd met de vinger wijst naar de ene of andere vijand (de organisatie die overkop is gegaan) en de redding verwacht van iemand anders (overheid, vakbond, ...). Elke interventie die deze driehoek versterkt zou moeten vermeden worden uit respect voor de natuur van mensen (zie David Emerald's "The Power of TED, The Empowerment Dynamic"). Inzicht in "rouwen en verwerking" zijn hier volgens mij ook cruciaal.
Hoe dan?
Hoe zou het zijn om met een groep begeleiders samen te werken. Een groep arbeiders en/of bedienden (hoe gek ik dit onderscheid ook mag vinden) verzamelen. Ze te begeleiden in de zoektocht naar hun talent en naar wat er mogelijk is als ze hun talenten met elkaar zouden verbinden. Het zijn immers vakmannen, toch ? Hoe zou het zijn om hen te loodsen tot bij hun eigen potentieel en tot bij hun eigen daadkracht ? Samen met hen een business plan opstellen en samen naar de bank of een investeerder stappen. Daar zouden wel eens een aantal knappe, dynamische bedrijfjes kunnen uit ontstaan ... De wereld ligt vol met uitdagingen die wachten op dat soort bedrijfjes. Wie doet er mee met mij?