This page is not available in English - View in Dutch:
“What day is it?” asked Pooh. “it’s today,” squeaked Piglet,. “My favourite day, “ said Pooh.
Deze prachtige dialoog komt naar boven bij het zien van dit kunstwerk van Banksy, zomaar ergens onderweg in The Big Apple. Het raakt me. De dag is namelijk een beetje raar begonnen.
Meteen na het opstaan gebeurt het zonder dat ik het besef: patronen verhuizen gewoon mee over de oceaan. Zoals gewoonlijk begin ik rondslingerende spullen van mijn gezinsleden op te ruimen. Het past niet echt in mijn vakantiebeeld maar ik doe het uit gewoonte. Vervolgens vind ik geen tijd om die ene mail nog vlug de deur uit te krijgen, dat past dan weer niet in hun vakantiebeeld.
Aan de voordeur ontploft de situatie kort en krachtig. Wat felheid, wat rake nuchtere beschouwingen van de jongste, links en rechts een oprechte sorry en we kunnen een nieuwe start van de dag maken. Dat lukt ons gelukkig goed, we vormen al een jaar of twintig dit gezin en voelen voldoende veiligheid om te confronteren, te vergeven, te vergeten en weer verder te gaan.
Toch houden me naar aanleiding van deze hopelijk herkenbare situatie een aantal dingen bezig, die ik in de komende week met mijn collega’s verder wil verdiepen. Als verandering gesprek per gesprek gebeurt:
- Wat vraagt dit van de kwaliteit van de onderlinge relaties tussen de gesprekspartners?
- Hoe belangrijk is het om te benoemen welke onderliggende patronen je ziet, voelt, merkt?
- Hoe bouw je een veilige setting waarin je dit dan ook durft en doet?
Ik herlas voor deze Vlaamse overpeinzingen met veel plezier een blog van collega Joeri Kabalt. Ik citeer: “Je kunt ieder gesprek of ontmoeting opnieuw beginnen”, ja zelfs je dag!
Deze blog is onderdeel van een reeks. Mara Spruyt, Joeri Kabalt, Suzanne Verdonschot, Marloes de Jong en Lieve Scheepers maken in oktober 2014 een studiereis naar de Verenigde Staten. Lieve is alvast vertrokken met haar gezin. In deze blogreeks volg je hun belevingen.