This page is not available in English - View in Dutch:
Mijn professionele loopbaan begon eind 1996 als personeelsverantwoordelijke op een Luchtmachtbasis. Wat me toen opviel waren de badges op de flight-suits van de piloten. Standaard was er hun “nick-name”, het toestel waarmee ze vlogen, de eenheid waarvan ze deel uitmaakten en bij de meer ervaren piloten meestal ook een badge met het aantal vlieguren. Natuurlijk begreep ik dat die mannen daar trots op waren, maar die fierheid begin ik nu pas op een diepere laag te voelen. Ik neem jullie even mee in een belangrijk facet van mijn loopbaan.
Eerste stappen als coach
Ergens begin 2000 startte ik als trainer om midden 2002 mijn eerste stapjes als coach te wagen. Ik voelde me toen aan de ene kant onzeker maar aan de andere kant ongelofelijk aangetrokken door dat werk. Er volgden opleidingen, trainingen, boeken, … tot ik op een dag besloot om me te laten certifiëren via de International Coaching Federation. De eerste accreditatie was een belangrijke stap die me enerzijds extra zelfvertrouwen opleverde in mijn rol maar vooral ook waardevolle feedback om verder te groeien als coach: mijn intuïtie nog meer durven toelaten en vooral mezelf de ruimte durven bieden om authentiek te zijn … want net daardoor geef ik de coachee ook de ruimte om zichzelf te zijn. En dat komt de coaching alleen maar ten goede.
Volgende stappen: meer als partner werken
Ik sprak met mezelf af om te starten met de voorbereiding van het tweede platform – het PCC-niveau –zodra ik 750 ‘vlieguren’ had gemaakt. Meteen op dat moment startte ik met mijn mentor die me direct de ruimte toonde waar ik me verder kon ontwikkelen. Ze nodigde me uit me nog meer als een partner op te stellen tijdens de coaching. Die uitnodiging prikkelde me tot het schrijven van een artikel over coachend begeleiden.
Het schrijven van dit artikel was een soort verdiepende reflectie die meteen impact had op mijn werk, ik nodigde vaker de coachee uit om mee de route te bepalen in het gesprek, terwijl ik vroeger soms nog te vaak zelf duwtjes tegen het stuur gaf. Dit vertaalt zich bijvoorbeeld in vragen als : “Ik merk dat er nu 4 pistes in me opkomen. We kunnen dieper ingaan op A, ik merk dat we B nog verder kunnen exploreren en ik zie ook een piste bij C en misschien is het goed om ook even stil te staan naar het doel dat we stelden voor deze coaching. Wat lijkt jou nu de beste weg om te gaan?” Sinds ik dit regelmatiger ben gaan afstemmen in mijn gesprekken, voelde ik minder gewicht liggen op mijn schouders en voelde ik de meeste coachees sneller opschakelen.
Coaching op meer sporen
In het begin was ik dus heel coachend op één spoor, namelijk de inhoud van de voorgelegde vraag, maar iets minder op bijvoorbeeld het verloop van de coaching. Het vork-model van Rudy Vandamme leverde me daar een mooie houvast in. Als coach werk je namelijk op 4 sporen:
- Het voorgelegde thema waar de coachee wil in groeien (= zijn of haar project)
- De mate waarin iemand zelf aan het stuur gaat zitten (= zelfsturing)
- De mate waarin iemand vanuit zijn talent en/of authenticiteit gaat leven (= identiteit)
- De mate waarin iemand vaardiger wordt om zich af te stemmen en verantwoordelijkheid op te pakken voor het grotere geheel waar hij of zij deel van uitmaakt (= groter geheel).
Soms stremt de voortgang op het ene spoor omdat er op een ander spoor iets niet goed zit. Bijvoorbeeld een gebrek aan afstemming met de omringende context of een gebrek aan vermogen om zelfsturing op te pakken. In zo’n geval is het goed om te leren schakelen. De stap van ACC naar PCC leverde me meer vaardigheid op in het coachen op die verschillende sporen.
Hoe meer je leert….
En natuurlijk leverde het zetten van deze stap me weer nieuwe ruimte voor ontwikkeling op. Ik wil de komende tijd nog meer de criteria voor succes op scherp zetten omdat dit mij en de coachee nog beter zal helpen om op koers te blijven enerzijds. Daarnaast wil ik me nog verder verdiepen in het coachend werken op de vier sporen met nog iets meer nadruk op de zelfsturing. Daarin wil ik nog een behoorlijk stuk groeien. Nu deze horde is genomen en ik nog een kleine 1000 uren te gaan heb voor de volgende, ga ik eerst even genieten om dan stap voor stap de verdere verdieping op te gaan zoeken … .
Hoe meer je leert over iets, hoe meer je ontdekt wat je nog te leren hebt