Van 23 tot en met 26 juni 2018 kwamen in Fort Worth, Texas zo’n 800...

Yesterday, we printed several kilos of paper; today, we stocked a lot of post-its; and tomorrow...

‘People who deny the existence of dragons are often eaten by dragons. From within.’ –...

Boek uit. In één week. Het is anders en er staat veel f*ck in de...

Obama was in Nederland.... Nee, beter is: OBAMA WAS IN NEDERLAND!! Voor...

Als het gaat om leren van en met elkaar fungeren verhalen als een versneller. Een anekdote of persoonlijke ervaring maken vaak meer duidelijk dan uitleg, onderzoeksuitkomsten of theorie. De belevenis van een ander komt, met alle context en emotie, het dichtst in de buurt van leren van eigen ervaring. Ons brein kan informatie die in de vorm van een verhaal tot ons komt makkelijker verwerken, het krijgt een trigger om nieuwsgierig te gaan onderzoeken en betekenis te geven.

Recent kreeg ik van een directeur de vraag: “Zou jij als onderdeel van een dag met het directieteam een workshop kunnen geven over effectieve communicatie? Ik wil graag dat mijn mensen constructiever met elkaar omgaan.” Fijn dat deze vraag komt natuurlijk. Maar ik worstel er een beetje mee. De opdrachtgever spreekt me aan vanuit de overtuiging dat zijn mensen behoefte hebben aan meer verbindende communicatie. Hij heeft er vertrouwen in dat mijn workshop hier een antwoord op zal bieden. Maar hier zit net mijn aarzeling. Als ik een workshop geef, dan weet ik graag waar de vraag vandaan komt en wil ik zeker zijn dat het ook beantwoordt aan een behoefte. In het verleden is al vaker gebleken dat er ook een onderliggende wens of vraag leeft, die net iets complexer is dan verwacht.

Er is veel te doen rond P-gesprekken: functioneringsgesprekken, RGW, beoordelings-, ontwikkelgesprekken. Organisaties zetten dit middel over...

Op 7 november organiseert NSO-CNA haar jaarlijkse inspiratiedag . Deze keer over de strategische rol van...

Hoe je de terugblik op een training leerzaam en effectief kunt maken Evalueren van trainingen...