Didem Ertana

Ik stel mijn manier van spreken, van vragen stellen, gauw af op de mensen om mij heen, jonger of ouder, bekende of vreemde. Dat heeft met mijn bi-culturele achtergrond te maken. Ik heb van jongs af aan moeten leren om niet tussen wal en schip te vallen, te manoeuvreren tussen twee verschillende identiteiten. Diversiteit, en vooral het bewustzijn van de rijkdom daarvan, beschouw ik als iets heel kostbaars. Een open, nieuwsgierige blik richting andermans achtergrond, waarden en denkwijzen werkt verbindend. Het nieuwsgierig op zoek gaan naar wat me met anderen verbindt, door onze verschillen in acht te nemen, dat typeert mij. In mijn werk als officemanager zet ik dat graag in. Om het overzicht te kunnen bewaren, om voor beide kanten mee te denken (in mogelijkheden) en om met mensen in verbinding te komen.

Die verbinding zoeken met anderen, dat doe ik instinctief. Ik heb jarenlang in allerlei rollen met kinderen verwerkt, grotendeels in combinatie met sport en spel. Daarnaast heb ik ook even voor de klas gestaan in het primair onderwijs. Als tiener ontdekte ik mijn antenne voor emoties bij anderen. Zichtbaar of verborgen, het ontgaat me niet. Dan voel ik mee, en word ik even ‘mededrager’ van dat gevoel. Het “Ik zie je” gaat vaak zonder woorden. Een schouderklopje of een meelevende blik is voldoende. Op zo’n moment gebeurt vaak iets heel bijzonders: iemand fleurt op, herwint vertrouwen in zichzelf, of vindt troost. Zo ontdekte ik mijn vermogen en passie om, niet alleen kinderen, maar mensen van allerlei leeftijden en achtergronden een stapje verder te helpen op sociaal-emotioneel gebied. 

Jezelf even tot stilstand brengen en naar binnen keren is daarbij heel belangrijk. Het maakt het onzichtbare inzichtelijk, het inspireert, legt de schoonheid van iets bloot wat tot dusver als sta-in-de-weg aanvoelde. Maar stilstaan heeft lang niet altijd en overal prioriteit. In onze huidige samenleving wint het belang voor prestatie het vaak van het belang voor proces. Door enkel oog te hebben voor een resultaat dat op korte termijn binnen handbereik ligt, schieten we het leren en ontwikkelen onderweg vaak voorbij. En daarmee ook het plezier en de betekenis ‘in het moment’ die we daaraan ontlenen, wat ons op de lange termijn zoveel brengt. Floreren in je werk begint bij lekker in je vel zitten. Achterhalen wat energie geeft, maar ook wat energie zuigt. 

Dat ontdekte ik ook bij mezelf. Op school legde ik de lat hoog voor mezelf. Ik was lange tijd meer met cijfers en ‘mijn papiertje halen’ bezig, tot ik me besefte dat de ‘geniet’ momenten veelal aan me voorbijgingen. Het was uit balans. Ik begon me af te vragen: ‘bereid ik mij voor om te leven, of leef ik om mij voor te bereiden?’ Dit inzicht liet me toe om voldoende momenten te creëren waarop presteren naar de achtergrond verdwijnt. En erop te vertrouwen dat ik er zal staan op de momenten dat presteren wél prioriteit heeft. 

Het gaat dus om een goede balans behouden. Jezelf de spiegel voorhouden kan daarin voor veel mensen een doorbraak opleveren, geloof ik. ‘Waar word je écht, vanuit jezelf, gelukkig van?’ Ik denk daarin graag met je mee, door samen terug te kijken op juist díé ervaringen die je iets vertellen, je inspiratie geven voor de levenswending die je nu energie, rust of hoop geeft. Juist het oproepen van dát gevoel creëert ruimte voor het maken van duurzame levenskeuzes. Doordat het een vuurtje dat in je zit blootlegt, en je er woorden aan geeft. Dit kan ik op subtiele wijze doen in ons korte contact, maar idealiter neem ik de tijd voor je zodat je je gehoord en gezien voelt.

Dat vuurtje is soms een uitgedoofd vuurtje, dat iemand als kind is kwijtgeraakt. ‘Volwassen worden gaat vaak niet over iets aanleren, maar over iets afleren om weer tot je speelse kern te komen’, hoorde ik ooit. En volgens mij is dat ook vaak de sleutel tot ontwikkeling. De vragen ‘hoe was je als kind?’ en ‘hoe zorg je voor speelsheid in jouw leven?’ kunnen dan veel inzichten bieden. In het zoeken naar antwoorden op die vragen denk ik – gezien mijn werk- en levenservaring – graag met je mee.