Hoe is onze manier van kijken naar innovatie de afgelopen tien jaar veranderd en wat is de volgende vraag voor ons vak?
We weten inmiddels uit allerlei onderzoek dat je een grote innovatie het best klein kunt beginnen. Een experiment in enkele teams levert meer betrokkenheid op dan het ‘uitrollen’ van een uniforme aanpak. Bovendien kun je gaandeweg nog zaken aanpassen die in de praktijk toch anders blijken te gaan dan vooraf gedacht. Door te experimenteren en niet bang te zijn voor doodlopende wegen en fouten ontstaan kleine doorbraken. Die doorbraken geven aanknopingspunten voor wat werkt én de moed om door te zetten met nieuwe experimenten en pilots. Ook dat is bekend. Een belangrijke vraag waar we nog niet zo veel van weten is hoe je via die kleine ‘beginnetjes’, die plekken waar al iets zichtbaar is van je gewenste toekomst, kunt bouwen aan de grote beweging waar je op uit bent.
Dus als er één team is dat het lukt om meer verantwoordelijkheid te nemen door de leiding anders vorm te geven en op een nieuwe manier te vergaderen bijvoorbeeld, hoe krijg je daarna andere teams mee? Anders gezegd: hoe kunnen we die kleine veranderingen ‘verankeren en verduurzamen’, hoe krijg je ze ‘in het DNA van de organisatie’, hoe ‘schaal je op’ en ‘borg’ je? Om maar een paar verzuchtingen te noemen die ik vaak om me heen hoor. Daarover gaat het onderzoek dat ik in januari 2018 ben gestart op uitnodiging van de FCE. Dit artikel geeft de belangrijkste perspectiefwisselingen weer als het gaat om de manier waarop we denken over innovatie en de manier waarop we innoveren in de praktijk. Daarnaast komt aan bod welke vraag er op dit moment open ligt en wat die zo belangrijk maakt.