Ken je dat? Alle plannen staan op papier, de mijlpalen zijn benoemd en de afspraken zijn gemaakt. En toch vlot het proces niet. Iedereen beweegt een andere kant op. De besluitvorming stagneert. In de teams lijkt men elkaar steeds minder te begrijpen. De verwachtingen blijken te verschillen en de roep om duidelijkheid neemt toe. Het wordt lastig en taai. Je vraagt je af: ‘Wat kan ik doen om het te beïnvloeden?’ Je kent vast óók de momenten dat het zomaar opeens wél werkt; er ontstaat een vliegende start en een prettige voortgang. Er is energie en mensen weten elkaar te inspireren tot nieuwe experimenten. De ideeën stromen en het samenwerken lijkt als vanzelf te gaan.
Zowel in de eerste als in de tweede situatie is het lastig om aan te wijzen hoe dat komt. Zowel het stroeve gevoel van vastlopen als het lekker op dreef zijn. Er is nooit precies de vinger te leggen op wat dat nu precies bepaalde. Het is een mysterieus samenspel van factoren en van mensen.
Het boek ‘Proceskunde, een pleidooi voor Aandacht’ gaat over die ongrijpbare kant van samenwerken, organiseren en ontwikkelen. Deze moeilijk ‘pakbare’ kant staat niet in boeken met tien stappen naar succes. Noch staat het in de plannen die we maken als leidinggevende, professional of in ons persoonlijke leven.
Veel loopt anders dan vooraf bedacht. De dynamiek tussen mensen beïnvloedt de voortgang. Onvoorziene omstandigheden brengen nieuwe inzichten. Soms ondersteunen spontane ontwikkelingen het plan, vaak voelen onverwachte wendingen als lastig of zelfs verstorend.
We gaan in dit artikel in op de vraag waarom ‘aandacht’ een essentie in ieders werk is. We poneren de stelling dat er steeds meer unieke zoekvragen ontstaan vooral als het gaat over ontwikkelen, samenwerken en organiseren. Deze sociale kant van het werk vraagt om aandacht, in plaats van een aanpak. We verkennen het huidige tijdsgewricht als basis voor ons pleidooi.