Miranda Damhuis

Al mijn hele leven lang, vraag ik mij af waar iedereen toch altijd maar naar toe onderweg is. Soms verdacht ik anderen er zelfs van een soort handleiding van het leven te hebben; ze wisten precies wat ze moesten doen. Om mij heen zag ik anderen voorwaarts denken en handelen. Ik stond liever stil. Letterlijk ook. Om te kijken. Om te luisteren. En om te bevragen. De neiging om - als vanzelf – mee te bewegen, ken ik niet. Het verlangen daar naar ken ik wel, maar ik kan pas mee bewegen met een stroming als ik hier eerst bij stil ben gaan staan. Dan weet ik wat ik meenemen wil.

Het valt mij op dat iedereen zo snel vooruit wil. Ik zie mensen struikelen en zo snel mogelijk weer rechtop staan. Om maar niet tot stilstand te komen. Voor mij is stil staan een actieve houding. Het kan op vele manieren. In gesprek inzoomen op wat er nu gevoeld wordt. Met een ritueel een overgang markeren. Door een moment op te tekenen in een verhaal. Maar ook soms letterlijk. Stil staan, op beide benen. En precies dit – inzoomen op vanzelfsprekendheden, stilstaan bij wat er is of niet meer is – is wat mij kenmerkt als persoon en in mijn werk.

Ik kijk, ik luister en ik vraag. Het hoort bij elkaar: de vraag die uit mij komt is een uiting van kijken en luisteren. Dat is voor mij de basis. Het is ook precies wat je doet als je stilstaat. Dan ga je kijken, luisteren en in mijn geval ook vragen.

Zo benader ik vraagstukken in organisaties, in teams en van mensen. Het is aanlokkelijk om snel naar een plan of oplossingen toe te werken. Maar ga je dan niet ergens aan voorbij? Of wordt het een plan of oplossing om ergens vandaan te komen? Zonder dat je er eerst even echt stil bent gaan staan. Verandering gaat vaak enkel over de diamanten in de toekomst, maar niet over de rol van de parels of stenen uit het verleden.

Voor mij gaan veranderen en behouden hand in hand. Soms moet je veranderen om iets te behouden. En op een ander moment, moet je iets behouden om te kunnen veranderen. Het een kan niet zonder het ander. Wat is er al? Wat is van bepalend belang? Waar mag niet aan getornd worden en waaraan wel, en waarom is dat zo? En hoe neem je mee wat van waarde is?

Ik ben ervan overtuigd dat stil staan juist nodig om later vooruit te kunnen. Om bevrijd van de scherpte van een ervaring, maar verrijkt door de inzichten die deze ervaring meebracht, voorwaarts te kunnen.