Appreciative Inquiry

Iedereen kent die sensatie wel: een spreker of auteur benoemt een uitgangspunt dat je herkent en eigenlijk intuïtief heel snel ‘pakt’. Hoewel je het nooit zelf zo onder woorden had kunnen brengen. Zo zullen wij het eerste moment dat we een paper van David Cooperrider lazen over Appreciative Inquiry niet snel vergeten. Het was zo’n tekst waarin we dingen lazen waarvan we dachten: ja, precies!

Wat raakte ons zo? Eigenlijk vooral het besef dat de meeste aanpakken op het gebied van persoonlijk leren, team- en organisatieleren wel erg probleemgericht zijn. Dat wil zeggen, dat het uitgangspunt voor leren of veranderen de vaststelling is van een kloof tussen de huidige en de gewenste situatie. Leerinterventies zijn er dan op gericht mensen en systemen te ondersteunen in het wegwerken van het tekort, of het oplossen van het probleem.

Appreciative Inquiry biedt een alternatief: je kunt ook leren op basis van succes- sen, groeien door datgene te versterken wat al werkt. Gericht op het ontwikkelen van de toekomst die je graag zou willen zien. Ook het gezamenlijke, participatieve karakter sprak ons aan. Je hoeft bij een verandering niet beslist iemand te hebben die de weg wijst en anderen die volgen, je kunt ook de wijsheid en energie van de groep benutten. En samen de gewenste ontwikkeling al doende vormgeven.

Dat is in de kern waar Appreciative Inquiry (afgekort als AI) over gaat: het is een manier van leren en veranderen door dialoog en onderzoek, die zich kenmerkt door een focus op sterktes en kracht, oftewel: ‘what gives life to a system’. Deze filosofie heeft sterke impact gehad op de manier waarop we coachen, faciliteren, leertrajecten ontwerpen en op hoe we organisatie- en teamontwikkeling onder- steunen.

We hoefden dan ook niet lang na te denken toen Manon Ruijters en Robert-Jan Simons ons vroegen om voor hun omvangrijke 'Canon van het leren' een hoofdstuk over Appreciative Inquiry te schrijven. Hier het resultaat!

(Je kunt overigens het hele boek bestellen via deze link)