Kijken naar talent en het ‘sterke-punten- denken’ is de laatste jaren in opmars als het gaat over theorievorming en praktijk rond leren en veranderen. We zijn gewoon dat leren start bij het opsporen van tekorten. Die moeten we wegwerken in functie van een vooropgestelde norm. Deze tekort-gerichte benadering is soms nodig. Denk aan situaties waar veiligheid op het spel staat. Goed analyseren wat minimale competenties zijn om veiligheid te garanderen in een chemisch bedrijf, en systematisch opleiden naar dat niveau, is daar levensbelangrijk. Op vele andere plekken en domeinen levert deze aanpak echter onvoldoende resultaat op. Strategieën die uitgaan van wat er wél is, die zoeken naar het optimaal benutten van sterktes en krachten van mensen, bieden een ander perspectief.
In dit artikel verkent Luc Verheijen dat ander ‘waarderend-onderzoekend’ perspectief. Deze benadering gaat in eerste instantie niet over nieuwe methodes of slimmere technieken, maar start met het besef dat we elke dag de keuze kunnen maken hoe we naar de wereld rondom ons kijken. Wat betekent het om ervoor te kiezen de wereld met een waarderend oog te benaderen? Niet met het naïeve beeld van een roze bril; wél vanuit het geloof dat zowel wijzelf als onze omgeving veranderen in de richting van datgene waar we aandacht aan geven. Wat willen we dan aandacht geven?