Hoofdpijn: faciliteren als persoonlijk vakmanschap

By: Kris Snick

#Blogreeks Faciliteren als persoonlijk vakmanschap   #Inspiration  

This page is not available in English - View in Dutch:

We lunchten met het team waarvan we de teamdag begeleidden. Geen tijd of mogelijkheid om nog even af te stemmen wat mijn collega van de voormiddag vond. De korte blik die we uitwisselden, sprak echter boekdelen: “Hoe geraken we hier ooit uit?”

Het vertrouwen was zo ver weg tussen deze mensen, dat ik me niet kon inbeelden dat ze in de namiddag constructief met elkaar in gesprek zouden gaan en tot belangrijke beslissingen voor de organisatie konden komen. Ik voelde mijn hoofd bonken. En mijn collega vermoedelijk ook. Een reden te meer om onszelf even rust te gunnen tijdens de middagpauze. We aten gezellig met het team en deden mee aan de small-talk.

Na de lunch namen we een moment om te bespreken hoe we in de resterende tijd een doorbraak konden maken. “We moeten op vertrouwen werken want dat is zo zoek. Of, nee, net het omgekeerde. Laat ons het gesprek gewoon strak faciliteren en hen concreet punt per punt laten bespreken en beslissingen nemen. En laten we kijken of er van daaruit terug kleine beetjes vertrouwen kunnen ontstaan. Al is het maar dun, daar geraak je verder mee dan niets.”

We moesten snel beslissen. Er was geen tijd de overwegingen breed te onderzoeken en te rationaliseren. Ik besloot in de adrenaline om op mijn intuïtie te vertrouwen en ervoor te gaan. Mijn collega deed hetzelfde: “ik weet niet of ik volledig mee ben, maar doe maar. Ik ga ervan uit dat het goed komt.” Ze koos voor vertrouwen in mij als co-begeleider.

Een uur later wisselden we opnieuw een blik uit. Deze keer met een glimlach en ontspanning op ons gezicht. Ja, er werd in duo’s constructief gepraat. En in het strakke tijdskader dat we hanteerden, kwam het team tot conclusies en de vaststelling dat op sommige thema’s het water helemaal niet zo diep was als het soms leek.

Wat was er gebeurd dat er plots wel gesprek mogelijk was? Een teamlid zei dat hij besefte dat ze gewoon meer focus nodig hadden in hun gesprekken. Dit zou hen ook in de toekomst helpen om sneller tot overeenstemming te komen.

Voor mij als begeleider zat er ook een les in. We weten het soms niet, krijgen er hoofdpijn van. Dat is soms ook iets om te accepteren. Als we maar blijven durven en experimenteren, afwisselen tussen strak houden en loslaten… dan kan het onverwachte gebeuren.

Kris Snick en Sofie Hendrikx zijn actief als coach en facilitator. Zij verzorgen vanaf januari 2019 de leergang ‘Faciliteren als persoonlijk vakmanschap: krachtige leerprocessen vormgeven en begeleiden.’ In deze blogreeks delen zij hun persoonlijke ervaringen op dit gebied en hoe zij daarin hun eigen vakmanschap steeds verder ontdekken en ontwikkelen.