Op 14 oktober verschijnt ons nieuwe boek! Onder de titel ‘Verhalen veranderen: beweging brengen in teams en organisaties’ verzamelden we de afgelopen tijd een flink aantal ervaringen uit onze veranderpraktijk, voorzien die van een theoretische basis en delen onze favoriete werkvormen.

Het is onontkoombaar: overal (in elk land, organisatie, wijk, team, familie…) hebben bepaalde verhalen de neiging om dominant te worden. Echter, situaties en mensen zijn maar zelden een ding, en er is eigenlijk nooit een waarheid. Met name complexe vraagstukken hebben het nodig dat binnen een groep of gemeenschap ruimte is voor meerdere verhalen tegelijk. Door als verteller en luisteraar samen verschillende verhalen te delen, ontstaat ruimte voor onderzoek en voor het benutten van meerdere stemmen en wijsheden. Dat noemen we ‘verhaalvaardigheid’. En het is moeilijker dan het lijkt.

I hadn't really considered that before," says the older man, visibly touched. He is responding to the story he has just heard from a young man. They have just been talking as a pair as part of a dialogue with eight other strangers from different parts of the Netherlands. It is March 2021 and the topic is: 'How have you experienced the covid-19 pandemic so far? And: what do you think will need to be restored once the crisis is over, and what should we keep from this whole situation?'

Een leidinggevende wil zich zo graag meer in contact voelen met zijn team. Ze hebben een reorganisatie achter de rug die erin hakt. Dat proces was pittig en ondanks de beste intenties zijn er links en rechts brokken gemaakt. Zo voelt het althans want echt weten is moeilijk: ze hebben het er niet expliciet over. Bovendien hebben ze met elkaar de opdracht om te bouwen aan de toekomst van een nieuwe organisatie.

Wat voor werk doe je? Waar woon je? Heb je kinderen? Wat zijn je hobby’s? Hoe oud ben je? Vragen die we elkaar stellen op een feestje of een eerste kennismaking op het werk. Voor de een voelen zij als een leuke manier om iets over jezelf te vertellen, voor de ander zijn zij bijzonder confronterend en pijnlijk. Een vriend die langere tijd ziek thuis zit, gaat met tegenzin naar zijn favoriete sportschool omdat de receptioniste daar altijd enthousiast roept: hoe gaat het met solliciteren? Het kost hem te veel energie om de situatie uit te leggen, maar elke keer steekt de vraag hem weer en gaat hij over zichzelf twijfelen. Doe ik er wel toe als ik geen werk heb? Tel ik wel mee?

“Wij mensen zijn ten diepste narratieve wezens. Om onszelf, de anderen en de wereld te begrijpen vertellen we verhalen. Dat doen we de hele tijd, over kleine en grote gebeurtenissen.” Deze uitspraak van de filosoof Ricoeur herken ik. Soms zijn het verhalen over het leven van alledag, soms zijn ze magisch. In de Intermezzeau* reeks “taal voor verhaal” zijn we op zoek naar de diverse manieren waarop mensen hun verhaal kunnen vertellen. Deze keer verkennen we muziek. Wim Cops maakte op zijn 15de een afspraak met zijn ouders: een gitaar in ruil voor goede studiepunten op school. Die punten kwamen er, daar zorgde Wim voor ook al vond hij het schoolwerk lastig. Intussen is hij 45, professioneel Flamencogitarist, studeert en oefent nog dagelijks op zijn techniek, schrijft muziek en werkt aan voorstellingen met zijn Gezelschap Alma de Lágrimas.

Het is een opvallende trend: er zijn steeds meer tattoodragers. Waar tatoeages in veel culturen al eeuwen uitdrukking geven aan belangrijke rituelen, waren ze hier toch vooral voorbehouden aan zeemannen, bajesklanten en soldaten. Tegenwoordig zijn er veel meer mensen die hun verhaal ‘op hun huid’ dragen.

“Sta me toe een verhaal te vertellen…” met dat prachtige verzoek antwoordde Hannah Arendt eens op de vraag “wie ben jij?”. Want oprecht antwoorden op zo’n grote vraag kan eigenlijk alleen door te beginnen met vertellen. Mijn overtuiging is dat iedereen een eigen verhaal heeft dat de moeite waard is om te delen en te beluisteren.

‘De EU is van plan om de garnalencocktailchips te verbieden’ schreef Boris Johnson in 2012. Hij...

Kortgeleden verscheen de Netflix serie 'When they see us'; een serie over een rechtszaak uit 1989. Na het uitbrengen van de serie worden meerdere kopstukken uit de zaak, zoals een Amerikaanse officier van justitie, alsnog ter verantwoording geroepen. Hoe kan dat en waarom nu? Een nieuwsbericht uit de Volkskrant over deze serie laat goed zien wat de kracht van verhalen is. In deze blog koppelen we het nieuwsbericht aan onze inzichten over Verhalen(d) Veranderen.